Als student te Utrecht wilde Pim vrij zijn en zich tegelijkertijd verbonden voelen, deel van het geheel. Vrij van betutteling, van al te knellende (familie)banden, van hospita's en (huis)bazen. Vrij om de wereld te ontdekken via het vehikel van een andere taal. Niet het wiens brood men eet, diens woord men spreekt. De vrijheid om zich met een ander te verbinden en zich als persoon te onderscheiden, uiteindelijk de liefde van zijn leven te vinden in Utrecht, met haar de wereld van haar Javaanse ouders te verkennen en ten slotte samen met haar vader terug te keren naar zijn land van herkomst. Gedrieën dragen zij elk op eigen wijze de koloniale geschiedenis met zich mee.

Willem Wilmink zag het persoonlijk leven als een kringloop: “We lopen in een kring. En je hoeft niet dement te worden om in het herfsttij van je leven weer veel meer een kind te zijn dan je in de loop van je carrière was. Het is niet voor niets dat kinderen zo goed met hun opa’s en oma’s kunnen opschieten: dat zijn geestverwanten, meer dan hun ouders.”* Wij zijn dat zeker ook als oudoom en oudtante. Maar weer anders dan de oma’s en opa’s. Hoe anders mag blijken uit dit persoonlijke relaas over de eerste twee levensjaren van de ‘tweelingmokkeltjes’. Met een schuine blik naar de wereld om hen heen.

(*Willem Wilmink. Handig literatuurboek: voor mensen met meer verstand dan opleiding)