Mokkeltjes. Poets
Ze zijn nu vijf, de tweelingmeisjes, Rosan en Anabel, en zitten in groep 2. We halen ze, meestal eenmaal per week, van
school. En gaan dan naar Utrecht of met ze naar hun huis in Hilversum.
Dit keer gingen we naar Utrecht. Onder coronarestricties is moeder Rosa vaak thuis aan het werk en is het handiger even
met de meisjes naar Utrecht te gaan. Als ze bij ons binnen komen is er geen moment van inactie. Als het buiten vies weer is,
storten zich op de aanwezige teken- en knutselmaterialen. Zo ook nu. Hun creativiteit uit zich in tekeningen met felle kleuren
en knip- en plakwerk, soms afgewisseld met kleien van figuurtjes die vervolgens in de oven moeten worden afgebakken.
Ditmaal had de oven het begeven, dus moest er iets anders worden bedacht. Anabel vroeg mij om een lang stuk touw
dat ik voor haar van een klosje dun touw op gewenste lengte afknipte. Ik laat mij graag verrassen, dus vroeg ik niet meteen
wat ze ermee van plan was.
Even later zat ik wat in een stoel uit te blazen, terwijl Malinah op de bank tegenover mij de krant doorbladerde. Tenslotte
kunnen de meisjes zich steeds beter zelf bezighouden en amuseren. Al gauw is het Perzische tapijt in de kamer bezaaid
met papiersnippers en parafernalia. Dat ruimen we wel op, als de meiden weer zijn vertrokken. Eerder heeft geen zin.
Rosan zat kalmpjes op de bank tegenover mij, geduldig bezig sierlint terug op een klosje te rollen. Daarbij vroeg ze me
het schaartje voor mij op het tapijt even aan haar te geven. Mijn eerste gedachte was: dat doet ze zelf maar. Hoewel,
ik ben de beroerdste niet en waardeerde de rust die er heerste. Ik kwam overeind, reikte naar het schaartje en hup,
weg was het, vast aan het dunne touw met Anabel buiten mijn blikveld aan het andere eind. De bekende truc, perfect
uitgevoerd door deze twee grappenmakers. Uiteraard hadden ze veel lol. En ik met hen. Het doet me deugd dat ze
op vijfjarige leeftijd perfect samenwerkend in staat blijken mij een poets te bakken. En Malinah vooraf gniffelend en
fluisterend in het complot te betrekken. Ik was werkelijk verrast.
Even later stortte Rosan zich op een geheel andere activiteit. Ze was bezig onder het schilderij van Vincenzo Calli
figuurtjes aan te brengen in een rechte lijn van een paar regels, parallel aan de onderkant van het schilderij. Malinah was
hier niet heel erg blij mee. Rosan plakte de figuurtjes op de witte muur, gebruikmakend van een printstift. Figuurtjes van
stof en lintjes. Het deed mij in gedachte teruggaan naar de schilderijtentoonstelling met de werken van Artemisia in
Enschede die wij enkele dagen eerder hadden bezocht. Er ontstaat bij mij dan een soort gevecht tussen aandacht voor
het doek en de ernaast geplaatste uitleg in tekst, vooral als het beeld onmiddellijk vragen oproept waarop ik het antwoord
niet direct weet. Beter is het natuurlijk je aandacht eerst en vooral langer te richten op het doek.
Nu, een aantal dagen daarna, bracht Rosan mij op een andere gedachte. Zou het niet mogelijk zijn die geschreven teksten
over het beeld op het doek te vervangen door figuurtjes die al dan niet naar de voorstelling op het doek verwijzen.
Sneller gezien en terug naar de aandacht voor het kunstwerk zelf. Het leek erop dat Rosan in elk geval vond dat het schilderij
een bijdrage met beeldend commentaar van haar wel verdiende. Dus laat ik het nog maar even zitten en Malinah legt
zich daarbij neer. Wel jammer van het stopcontact ernaast. Dat stoort me nu opeens wel.
