Ode aan de Italiaanse kapper 2
Zoals gezegd, mijn bezoeken aan Italiaanse kappers hebben een historie die mij de toekomst van bezoeken aan Italië wat mijn haardracht betreft met vertrouwen vervult. Nog een klein duikje in het verleden ter illustratie.
Een bezoek aan de stad Viterbo ten noorden van Rome voerde ons meteen terug naar een verder verleden. De stad ademt een middeleeuwse sfeer met het Palazzo dei Papi, het toenmalige buitenverblijf van de pausen, als een van de goed bewaarde pronkstukken. Behalve aan de Romeinse tijd roept de stad ook herinnering op aan een het verleden van ver voor de Christelijke jaartelling, dat van de Etrusken, waarvan een onderaards gangenstelsel getuigt.
Maar ik zou het over mijn kappersbezoek hebben. De regen tijdens ons te kortstondige bezoek had ons doen verlangen naar een plek om te schuilen. Geen betere plek dan de kapperszaak die we op onze weg aantroffen. Ik was weer toe aan een knipbeurt en, bevrijd van de regen, stapten wij de vertrouwelijk ogende kapperszaak binnen. Ook die ademde historie met het gebruikelijke meubilair. De kapper zelf spande de kroon. De jaren zestig, zeventig lagen al lang achter ons, maar de kapper droeg nog een broek met ongelooflijk wijde pijpen. Zijn lange lokken boezemden mij vertrouwen in. Ooit had ik meer vrees voor de kapper dan voor de tandarts. De kapper die mij in mijn jeugd met tong tussen de tanden, onder veel getik met de schaar tegen mijn schedel, een bloempotmodel aanmat, heeft mij lange tijd met een kapperstrauma opgezadeld.
Van deze kapper had ik wat dat betreft niets te vrezen. Hij ging met de bekende zorgvuldigheid te werk en Martinah zag ook dat het goed was, terwijl zij haar blik liet glijden langs de ouderwetse snuisterijen in de behaaglijke ruimte. Toen we naar buiten stapten, was het ook met de regen gedaan. Inderdaad een win-win situatie. Naar Viterbo moeten we zeker nog eens terug.
Maar wat bevredigend kappersbezoek betreft spande ons bezoek aan Lucca wel de kroon. Ditmaal waren we allebei op zoek naar een kapper. Na een bezoek aan het Piazza del Anfiteatro, dat met zijn heerlijke ovale vorm herinnert aan het Romeinse amfitheater die het plein vormgeeft, troffen wij in een straat zowel een dames- als een herenkapper. Martinah kon meteen geholpen worden en ik spoedde mij naar de herenkapper even verderop. Toen ik daar door de ruit naar binnen gluurde, zag ik dat de kapper bezig was met een klant die voorzien was van een uiterst weelderige haardos. Ik vermoedde dat de behandeling nog wel even kon duren en liep nog maar een eindje verder de straat in. Nadat ik op mijn schreden was teruggekeerd, zag ik tot mijn verbazing dat de man met de weelderige haartooi zich al uit de stoel verhief, zijn lokken nog geheel onaangetast. Hij had zijn snor ('i baffi') laten trimmen en dat was het.
Zo'n deelbehandeling lachte mij ook wel toe. Ik had niet lang daarvoor eenmalig een andere kapper dan de gebruikelijke bezocht in Utrecht. Die had mij, geheel volgens de in die tijd heersende mode en misschien nog meer in de wijk Oud-Zuilen gangbare praktijk heen gezonden met nog een stevige mat in de nek. Aandringen op wat korter, heb ik sinds mijn jeugd als al te riskant beoordeeld en met de rest van de coupe was tenslotte weinig mis.
Intussen was de stevige mat in de nek mij toch wat gaan hinderen, ook al gezien de hogere lokale temperatuur. Als deze kapper zich kon beperken tot het verwijderen van de mat, was ik tevreden. Zo'n gerichte behandeling was, net als bij de vorige klant, geen enkel probleem. Nadat ik ook mijn snor nog wat had laten trimmen, stond ik binnen luttele minuten en tegen betaling van een aangepast tarief weer buiten. Even later was ook Martinah geholpen en konden wij verfrist genieten van een zonnig Lucca.
Bij andere gelegenheden, zoals in Rome en in het plaatsje Isola di Fano, werden we soms samen geknipt. Altijd tot volle tevredenheid. Less is more geldt ook hier. Al te veel Italiaanse kunstschatten bezoeken, al dan niet in kerken, vraagt soms om een ontspannend bezoek aan de kapper.