Padvinder
Lid van de padvinderij ben ik nooit geweest. Ik heb andere wegen bewandeld om het juiste pad te vinden. Ook omwegen, zoals beschreven in mijn gelijknamige debuutroman Omwegen. Maar, zoals daar en elders gezegd: waar een wil is, is een omweg. En die leidde langs menige camping in binnen - en buitenland tot hier nu weer in Overveen bij de slechtste weersomstandigheden die wij hier ter plaatse getroffen hebben. Dat vergde nogal wat improvisatie om het onweer en de slagregens de baas te blijven. Een beetje padvinderijervaring had van pas kunnen komen. Lichtgewicht tentharingen van aluminium voldoen niet in zanderige bodem. De kloeke ijzeren pinnen die een smid in Italië voor ons gesmeed had, had ik helaas thuis gelaten. Er leek geen kruid meer tegen de elementen opgewassen. Alleen de met water vol bijgevulde jerrycan bood met haar gewicht uitkomst ter vervanging van een door de wind losgetrokken haring. De regen vroeg om haastig bedachte oplossingen. Een gepland bezoek van de mokkeltjes zat er niet meer in.
De nacht ervoor werden we nog op een stralende sterrenhemel getrakteerd, kort na weer een venijnige stortbui. Het was opeens opvallend licht in de tent. Het schijnsel van een afnemende maan gaf genoeg licht, zoals ik tevreden constateerde. Toen ik daarna nogmaals de tent uit moest voor een sanitaire onderbreking, kreeg ik mijn linker voet niet in mijn rubberen klompschoenen. Er zat iets in waardoor mijn voet niet verder kon. Had ik er misschien een sok ingestopt of een prop papier die ik niet direct kwijt kon? Ik greep naar het obstakel om het eruit te halen. Wat ik vond was een fraaie verrassing. Een mooie bolle pad had er zijn holletje gevonden. Zo werd ik alsnog padvinder.
Maar met deze vondst was het padvindersleed nog niet ten einde, noch voor mijzelf, noch voor het in zijn nachtrust verstoorde gedierte. Die laatste moest op zoek naar een nieuwe plek. Gelukkig was er voor ons onze vriendin Els als redder in de nood. Al eerder had zij ons haar diensten aangeboden. Wij konden onze tent pal naast haar caravan opstellen en kregen de sleutel om zo nodig ook van dit extra onderdak gebruik te maken. Daar zaten we dan ook te lezen en te eten en te drinken tijdens plotselinge stortbuien. Els zou later in de week langskomen, als een droge periode haar in staat stelde om met de e-bike vanuit Amsterdam naar Overveen te komen.
Die woensdag kwam Els droog over en nam de zon tijdelijk zijn kans waar. We konden op de fiets naar Bloemendaal voor een gezamenlijke maaltijd met partner Jaap, onderweg genietend van de avondzon. Maar eerst had Els na aanhoren van ons verhaal over de nacht ervoor een aantal stevige houten haringen en verstevigde aluminium exemplaren ter beschikking gesteld. Zij had ze niet meer nodig als caravanhoudster en voor ons brachten ze meer verweer tegen de elementen. Op vitale plekken ramden we de stoere pinnen in de grond ter vervanging van de schriele misbaksels, nog voor we op de fiets vertrokken.
Die nacht barste het noodweer los op een wijze die de versie van de avond ervoor verre overtrof. Windkracht zes moet het geweest zijn, met rukwinden die door de stevige verankering op vitale plekken met gemak werden weerstaan. De vraag was alleen of de tent zelf de krachten waaraan zij bloot stond zou overleven, terwijl het tentzeil krachtig heen en weer sloeg. en om ons heen wapperde. en de regen met striemen het tentdoek geselde. Dat hield ons even uit de slaap maar een vluchtige blik op de buitentent gaf aan dat alles nog stond, zoals het moest. Geleidelijk aan werden wij overmand door de slaap.
De volgende ochtend kwam de zon genoegzaam tussen de wolken tevoorschijn. Even was de rust weergekeerd, maar het leek mij, gelouterde padvinder, en mijn partner, ternauwernood aan grotere rampspoed ontsnapt, verstandig om toch maar een dagje vervroegd te vertrekken, in afwachting van betere padvinderstijden.