Herkenning
Eindelijk weer eens op reis en over de grens, zij het via een kort verblijf in het altijd al buitenlands ogende prachtige Limburgse heuvelland. Op onze bestemming in de Bourgogne moesten we natuurlijk ook gewoon boodschappen doen. Met Mondkapje, dat nog wel hier ter plaatse. Dat bemoeilijkt de herkenning maar maakt soms extra nieuwsgierig. Wie wat gaat er schuil achter dat masker.
Een kleine, donkere vrouw, zwart haar viel mij op. Trefzeker en doelgericht deed ze haar boodschappen, haar twee kinderen zonder Mondkapje in haar kielzog. Knappe kinderen ook. Jongen, een jaar of veertien. Zusje, een jaar of acht, schat ik. De bewegelijke moeder ging ons voor aan de kassa. Een jongere versie van mijn inmiddels grijzende donkere Martinah. Slank, fraai. Ik voelde een soort herkenning. De jongen keek in mijn richting. Ik glimlachte vanachter mijn mondmasker. Hij gaf mij zijn lachende ogen, herkenning van wie wat ons verbond.